- dumanlı
- sif.1. Dumanla örtülü, duman bürümüş. Dumanlı hava. Dumanlı göy. – Payızın dumanlı bir günü idi. A. Ş.. Mən bir aşiqəm ki, bu çaldığım saz; Dumanlı dağlara səs salacaqdır. Ə. C.. Səsləyir yurdumun şeri, zinəti; Zirvəsi dumanlı o dağlar məni. M. D.. // Tüstülü, tüstü ilə dolmuş. <Çocuqlar> . . külbə önündə oynarkən birdənbirə havanın dumanlı bir alov ilə qızardığını gördülər. A. Ş.. Hüseyn göydə deyil, yığıncaqdadır; Dumanlı, tüstülü bir otaqdadır. M. R..2. məc. Qarışıq, tutqun, aydın olmayan. <Şeyx Hadi:> Tutsa afaqi şöleyi-hikmət; Onu duymaz dumanlı gözlər, əvət! H. C.. Bəşər qardaşlığı tərk etmiş, əfsus! Hər əməl dumanlı xülyaya bənzər. S. V.. // məc. Üstüörtülü, qeyri-müəyyən, anlaşılmaz. Dumanlı danışıq. Dumanlı fikir. Dumanlı məsələ.3. məc. Kədərli, tutqun. Dumanlı çöhrə. – Nümayəndələr sədrin buludlu və dumanlı üzünü gördükdə onun hələ də acıqlı olduğunu yəqin etdilər. M. İ..
Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti. 2009.